Ik heb geluk.

Ik heb geluk. Mijn ongeval was in Australië en valt onder hun regels en wetgeving. Mijn ongeval werd erkend als arbeidsongeval wat de regeling nog gunstiger maakt. Ik heb geluk, want als ik kijk naar hoe alles in België geregeld is dan hou ik mijn hart vast voor iedereen die ik ken met een beperking.




Hulpverleners vinden is in België meestal geen groot probleem, zolang je ze kan betalen. Maar het is juist dat “betalen” dat een gigantisch probleem is in België. Er is onlangs nog wel wat heisa rond geweest, maar veel heeft dat niet opgelost. De budgetten die moeten worden uitgedeeld aan mensen met een beperking die hulp nodig hebben worden extreem ondergefinancierd. Momenteel krijgen enkel zij die in de categorie “extreem dringende hulp” vallen effectief het budget dat hen werd toegewezen uitbetaald.

Dit wil zeggen dat als je juist verlamd bent geraakt, maar jouw familie je thuis kan opvangen dat je dan geen financiële steun krijgt van de overheid om hulpverleners in te schakelen. Het valt dus op de schouders van je familie en vrienden om jou dag in dag uit te helpen. Moet een van jouw ouders daarom zijn of haar job opzeggen? Jammer maar helaas, ze zullen geen financiële vergoeding kunnen krijgen in de plaats van hun loon.

Je merkt dus duidelijk dat het Belgische systeem enkel werkt voor mensen met een groot vermogen en iedereen anders eigenlijk weer gewoon in de steek wordt gelaten.

Ik heb geluk. Het Australische systeem zorgt ervoor dat de verzekeraar van mijn werkgever mij verplicht alle kosten moet terugbetalen die rechtstreeks te maken hebben met mijn beperking en die door de bevoegde medische discipline als “reasonably nescessary” (redelijk en nodig) worden erkend. Met andere woorden : van de aanpassing van mijn auto tot de hotelkamer van mijn assistent die mee op reis moet met mij, van mijn thuishulp tot de kuisvrouw en van de chiropractor tot de sessies Aquatherapie. Alles wordt 100% terugbetaald.

De reden van het verschil? De druk op de politiek. In Australië is de landbouwindustrie nog een van de grootste industrieën, maar tevens ook een van de gevaarlijkste samen met mijnbouw en constructie. Hierdoor vallen jaarlijks zeer veel slachtoffers die eindigen met serieuze beperkingen, bovendien zijn twee van de grootste sporten in Australië, namelijk rugby en surfen, jammer genoeg twee sporten waar vaker dan bij andere sporten mensen hun nek breken of serieuze ongevallen hebben die tot serieuze beperkingen leiden.

Bovendien verplicht de overheid hier de verzekeraars te betalen en is het dus niet de overheid zelf die tussen komt in de kosten. Een van de manieren waarop dit zo efficiënt kan gebeuren is omdat de overheid advocaten die worden ingezet voor een geschil met een verzekeraar gratis hebben gemaakt.

Het kan dus anders en in België moet het anders want veel te veel mensen worden nu aan hun lot overgelaten.

Er is ook hoop want meer en meer mensen met een beperking vinden hun weg naar de politiek, misschien iets dat jij ook kan overwegen?


Steven

De gouden graal

Medicatie, Hulpmiddelen en het materiaal dat mensen met een beperking gebruiken heeft vaak een directe invloed op de levenskwaliteit. Die materialen helpen ons bij essentiële handelingen en vergroten onze zelfstandigheid terwijl medicatie ons in leven houdt en onze functionaliteit verhoogt en onze pijn verzacht. Daarom is het belangrijk dat al die middelen voldoen aan de hoogste kwaliteitsnormen.

Jammer genoeg wil dit vaak zeggen dat er dan ook een stevig prijskaartje aan vast hangt, eentje die de overheid of de verzekering maar al te graag in je eigen schoenen schuift.

Iedereen in de gemeenschap van mensen met een beperking heeft het al wel meegemaakt. Je hebt een hulpmiddel broodnodig maar je wordt voor een harde keuze gesteld : ofwel betaal je het hulpmiddel zelf en dan heb je het direct, ofwel ga je door de aanvraagprocedure die maanden en zelfs soms jaren in beslag kan nemen zonder zekerheid dat je op het einde van de rit het hulpmiddel terugbetaald krijgt. De overheid, maar zeker verzekeraars willen zo weinig mogelijk terugbetalen. Dus op het eerste zicht lijkt het logisch dat zowel de overheid als de verzekeraars zoveel mogelijk aanvragen proberen af te wijzen en enkel de goedkoopste versies van hulpmiddelen willen terugbetalen.

In mijn zoektocht naar oplossingen voor dat probleem leek het mij een waterdicht systeem dat in steen gegrift staat en waar geen stok valt tussen te steken, tot ik een stap achteruit zette en de systemen als een geheel bekeek. Ik moest op slag denken aan een citaat van Charlie Munger, de vicevoorzitter van Berkshire Hathaway, de multinationale conglomeraatholding van Warren Buffett : “Show me the incentive and I’ll show you the outcome”. Vrij vertaald zegt hij hier “toon me het incentive (de stimulans) en dan zal ik jou het resultaat tonen”.

Dat citaat leidt tot het ontdekken van een bijzondere kwetsbaarheid in het systeem. De staat wil zo weinig mogelijk geld spenderen en zijn burgers zo goed mogelijk helpen. Verzekeraars willen zo weinig mogelijk geld spenderen om zoveel mogelijk winst te maken en de hulpmiddelenleveranciers willen zoveel mogelijk hulpmiddelen verkopen (aan een zo hoog mogelijke prijs) om zoveel mogelijk winst te maken. Als we die drie centrale sectoren de juiste incentive/stimulans geven kunnen we dan zorgen voor een betere uitkomst voor mensen met een beperking?


Laten we het simpel houden:

  1. De staat heeft er alle belang bij dat de verzekering zoveel mogelijk uitbetaalt.
  2. De verzekeraar heeft er alle belang bij dat de prijzen van de hulpmiddelen/medicatie zo laag mogelijk blijven.
  3. de hulpmiddelenleverancier/farmaceutische industrie heeft er alle belang bij dat er zoveel mogelijk wordt terugbetaald.

Het wordt al snel duidelijk dat we elke sector kunnen opzetten tegen een andere. De overheid kan met wetten druk zetten op verzekeraars om meer terug te betalen. De verzekeraars kunnen met hun aankopen druk zetten op de leveranciers om hun prijzen te verlagen. Tot slot kunnen de leveranciers druk zetten op de overheid om meer terugbetalingen in de wet te zetten en er zo voor zorgen dat de overheid druk zet op de verzekeraars die op hun beurt weer druk zetten op de leveranciers, etc…

Wanneer we deze redenering volgen is het enige wat we als gemeenschap van mensen met een beperking moeten doen de neuzen van deze spelers in de juiste richting zetten. Hierdoor zal elke speler druk willen zetten op een andere speler. Als je dit dan combineert met de wetenschap dat zowel verzekeraars als de farmaceutische- en hulpmiddelenindustrie jaarlijks miljoenen spendeert aan lobbying, lijkt mijn oplossing opeens niet meer zo vergezocht.

Hoe zetten wij die grote neuzen nu in dezelfde richting? Het antwoord is simpeler dan je denkt maar moeilijker uit te voeren dan gehoopt. De gemeenschap van mensen met een beperking en hun aanhangers zal bijeen moeten komen om met hun stem en hun acties de regering als een paard naar het water te leiden. Want eens de regering terugbetalingen in de wet gaat inschrijven en de euro’s die daardoor zullen overblijven heeft geroken kan je zeker zijn dat er meer en meer wettelijke regels rond terugbetalingen door verzekeraars zullen volgen.

Steven



Zo, wat vind je van het plan? Lijkt het je haalbaar of zou jij het probleem helemaal anders aan willen pakken? Ik lees het graag hieronder of in de comments op Facebook!