Tina’s woordenstroom

Tina is een leerkracht godsdienst in Aalst. Al surfend naar informatie kwam ze op Rolmodel terecht. Ze vond de verhalen zo pakkend, dat ze een van haar eigen ervaringen met ons wilde delen. Haar levensmotto is “Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.” En daar is dit verhaal van een schooluitstapje naar Amsterdam een prachtig voorbeeld van…

Een been dat niet helemaal mee wil en een hele week enkel de afstand van bed naar zetel naar badkamer, naar zetel naar bed gedaan heeft, ineens dwingen tot twee dagen intensief rondwandelen in Amsterdam, dat lijkt niet ideaal. Na een week aan 10 km/uur ineens 150/km per uur moeten gaan, het zou wel eens van het goeie teveel kunnen zijn… De rolstoel uit de leraarskamer wordt op de bus gezet, “voor als het nodig is”, zeg ik, maar ik denk stiekem: “Alleen als het écht niet anders kan!”

Want zelfs al in het naar de bus rijden, als mijn lieve collega Nele zegt: “Kom, zet er u maar al eens in” , voel ik het al: dit is niets voor mij, om zoveel verschillende redenen.

Van voeten naar wielen

Dag één besluit ik dus de rolstoel in de bus te laten. Ik kan het wel. Het gaat wat trager, maar mijn 2 lieve collega’s én dito leerlingen lijken dat niet zo heel erg te vinden. Wanneer ’s avonds mijn laars met moeite uit gaat, weet ik het al. Als hij de volgende ochtend met evenveel moeite nauwelijks aan wil, moet het: dag 2 wordt toch een rolstoel-dag. Ik beloofde het mijn lieve wederhelft: ik ging luisteren naar die voet, de knie, dat been… en niet stoer zijn.

Zowel de leerlingen als mijn lieve collega’s Mattias en Stijn zijn vrijwilliger om me rond te rijden en dat geeft mij wel vertrouwen. Want dat is het: je neemt plaats in die stoel en geeft het helemaal uit handen: iemand anders beslist waar je naartoe gaat, hoe snel of traag of in welke richting dat gebeurt. Het enige wat ik kan doen is zitten. En vertrouwen. En loslaten. En laat dat nu net zijn wat ik best wel moeilijk vind. Wat waarschijnlijk voor de doorsnee medemens ook wel moeilijk is, toch?

Amsterdam anders beleven

Daarbovenop zijn er de blikken. Van mensen die mij niet kennen, die mij passeren. Een mengeling van medelijden, gelukkig ook vriendelijkheid, en ook wel verbazing als blijkt dat ik dan toch wel kan rechtstaan uit die stoel. Want ja, ik kan wél stappen en telkens als ik mij rechtzet, besef ik hoe gelukkig ik daar mee ben. Maar het dwingt mij ook om te denken aan mensen die dat niet kunnen. Die niet eventjes een trapje of een stoeprand kunnen overbruggen door er gewoon uit te springen… Hoe gaat dat dan?

Het was een heerlijke tweedaagse. Amsterdam was geweldig. De zon scheen, de leerlingen en collega’s waren fantastisch. Het was een druk maar leerrijk programma. Ik heb er met volle teugen van genoten, toch weer nieuwe dingen gehoord en gezien, nieuwe mensen ontmoet en ben blij dat ik er bij was, dat het ongeluk er geen stokje voor stak.

Maar dat rolstoelverhaal knaagt. Het is niet hetzelfde al zittend. De blikken blijven me bij. En ik prijs me gelukkig. Ik kon de rolstoel na die dag weer rustig in het laadruim van de bus zetten en ik wist dat hij weer naar de leraarskamer ging, niet mee naar huis met mij.

Vandaag stap ik weer gewoon rond, zoals Jutta het deze ochtend zo geweldig zei, helemaal opgetogen: “Mama, ik ben blij dat je je weer beter voelt, pak mij?” Armen omhoog en ik droeg haar de trap af, toch ook bijna 2 weken geleden dat ik dat deed…

Groet,
Tina

Ben jij als persoon ‘zonder beperking’ ook al eens plots geconfronteerd met een leven ‘met beperking’? Wat vond jij ervan? En heb jij daardoor ook meer begrip voor mensen die met een handicap door het leven gaan? Je kan trouwens nog meer teksten van Tina lezen op haar blog Een Stroom van Woorden!

Deel onze blogs alsjeblieft!