Krijsen, dat is wat ik het liefste had gedaan toen ik wakker werd na een acht uur durende operatie, met als resultaat alles waar we voor gevreesd hadden: verlamming. Dit is mijn verhaal, maar waar moet ik beginnen?
November 2014
Het is 11 maanden na mijn skiongeval. Na vier operaties probeer ik nog altijd het woord te zoeken dat mijn gevoelens van dat moment kan beschrijven. Zal ik het ‘rouw’ noemen? Ik rouw om mijn oude leven, om de mogelijkheid te kunnen dansen en springen, te kunnen gaan en staan waar ik wil. Ik rouw om mijn zelfstandigheid, die ik in mijn ogen grotendeels verloren heb.
Of is ‘woedend’ een beter woord? Woedend op de man die mijn leven verpestte. Uiteraard mag ik het zo niet zien, hij was er zelf ondersteboven van dat hij dit had veroorzaakt, maar in diepe momenten moet ik de schuld aan iemand kunnen geven.
Ik probeer het woord ‘stomverbaasd’. Hoe kan zo iets nu bij MIJ gebeuren? Je leest het in de krant of hoort het op de koffieklets bij je oma, maar dat het bij mij zou gebeuren, had ik zeker niet verwacht. Ik wist dat de kans er was dat dit ging gebeuren maar mijn dokter verzekerde mij dat die kans minuscuul was. Maar de kans was er. Net als de kans op genezing er nog steeds is, door mijn stamceltherapie waarover ik in mijn volgende blog uitgebreid zal vertellen.
Is het woord ‘depressief’ een betere keuze? Dat denk ik niet, ook al word ik door velen zo genoemd op mijn diepste momenten, dat ben ik niet. Ik kan nog altijd lachen en genieten van het leven. Vaak zelfs meer dan daarvoor. Ik geniet zo hard van een etentje met het gezin, terwijl het vroeger een verplicht nummertje was. Ik vind het zalig om met mijn vrienden gewoon te babbelen over de normale dingen zodat ik mijn handicap kan vergeten. Daarvoor ben ik mijn vrienden, en natuurlijk ook mijn familie en mijn vriend Joris enorm dankbaar.
Toch voel ik me soms ook ‘eenzaam’, alsof ik de enige op de wereld ben die kan verstaan wat ik doormaak, alsof ik er helemaal alleen voor sta, ook al is dat allesbehalve waar. Ik kan me zo moeilijk uitdrukken, de pijn die ik voel, alsof niemand kan begrijpen dat ik me het ene moment verschrikkelijk voel, en nog geen uur later ik me bijna ‘gelukkig’ kan noemen. Soms voel ik me alleen op deze planeet, alsof niemand ziet hoe moeilijk alles is en hoe sterk ik me houd maar hoe zwak ik eigenlijk ben.
Ik wou dat er een woord bestond om het gevoel in één keer te beschrijven, zodat jullie misschien een beetje kunnen begrijpen hoe het moet zijn om uit je leven gerukt te worden en het misschien nooit meer terug te krijgen.
Ik zie mijn leven aan me voorbij flitsen, hoe ik de Oostenrijkse bergen beklom op zomerkamp, hoe ik nachtenlang danste op bals en feestjes, hoe ik in de armen van mijn vriend sprong na hem gemist te hebben. Ik zie hoe simpel kleine dingen waren zoals een douche nemen of naar boven lopen om me om te omkleden, en hoe moeilijk alles nu is. Ik zie ook hoe ik kon klagen omdat ik maar tot twee uur uit mocht gaan van mijn ouders terwijl mijn vrienden tot drie uur mochten blijven, en wat een drama dat kon veroorzaken. Ik krijg een flits van hoe een buis op Frans mijn dag helemaal om zeep hielp, of hoe boos ik op mijn moeder was omdat ik met de fiets naar school moest in de regen. En ik lach mezelf uit, waar zat ik met mijn hoofd? Ik zou er namelijk alles voor geven om nu door de regen te kunnen fietsen, of eens laaiende ruzie te maken en gewoon te kunnen weglopen. Wat zou ik euforisch zijn moest mijn grootste probleem zijn dat mijn hart gebroken werd of dat mijn zus met mijn kleren ging lopen en ik helemaal niets had om aan te doen. Ik ben verdomme 18, en wat mij ’s nachts wakker houdt, is of ik ooit mijn grootste dromen van ‘moeder en zakenvrouw worden’ zal kunnen waarmaken. Of ik ooit nog alleen op reis zal kunnen gaan, of ik mijn oude plan van studeren in het buitenland en in Alaska gaan rondtrekken zal kunnen uitvoeren. Zal morgen de bus dicht genoeg komen zodat ik er alleen op kan? Zal het restaurant waar we gaan eten een toegankelijke wc hebben? Zullen er trappen zijn in het museum dat we gaan bezoeken? Of erger nog: zal ik ooit nog lopen? Zal de verzekering alles dekken? Zal ik zelfstandig kunnen wonen en ooit over straat durven zonder het rotte gevoel te hebben dat iedereen mij aanstaart?
Van diep naar beter
Na drie weken in het ziekenhuis, werd ik naar het revalidatiecentrum in Gent gestuurd. Mijn eerste indruk was verschrikkelijk, ik vond de verpleegsters één voor één enorm arrogant, het eten was beter dan in het ziekenhuis maar nog altijd niet fantastisch, en het feit dat iedereen daar in een rolstoel zat, kon ik helemaal niet goed verwerken. Daar werd ik pas echt met de neus op de feiten gedrukt: ik ben één van hen, een gehandicapte, iemand met een beperking. De eerste keer dat iemand mij zo noemde was er niets dat mijn tranen kon drogen die dag.
Gelukkig ging het na een paar maanden beter en leerde ik onwaarschijnlijk fantastische mensen kennen. Ik heb er enorm veel gehuild maar zeker zoveel gelachen dankzij de liefste nieuwe vrienden die ik er maakte. Wat mij zal bijblijven zijn de verhalen van de ervaringsdeskundigen, die mij wijsmaakten dat het lang zo slecht nog niet is, het leven in een rolstoel. Het leven is best nog plezant en zeker doenbaar.
“Mijn rolstoel geeft me veel meer zelfvertrouwen dan voeger, toen ik er eigenlijk geen had” is iets wat mijn ondertussen goede vriend me vertelde. Dat deed me even anders naar de situatie kijken, en op mijn helderste momenten kan ik er wel een paar voordelen van opnoemen, van het leven op wieltjes: mensen merken je direct op zonder dat je zelf enige moeite moet doen, je ziet de behulpzaamheid van de mensen meteen, iedereen wil met je naar een pretpark (dankzij het voorsteekprincipe voor rolstoelgebruikers), jongens skippen het deel waarin ze je proberen te versieren en gaan over naar de duizenden geïnteresseerde vragen die ze hebben over je leven, je krijgt korting in de Zoo en in musea, je krijgt overal voorrang in de luchthaven én bovendien zie je direct de true colours van iedere persoon die je leert kennen.
Wanneer ik na 6 maanden het revalidatiecentrum verlaat, na enorm veel geleerd te hebben en nieuwe hechte vriendschappen gemaakt te hebben, doe ik dat met een dubbel gevoel. Ik had altijd gedacht dat ik er buiten zou lopen, net als vermoedelijk iedereen die er naar binnen rolt. Ik ben blij om er weg te zijn, het is een hoofdstuk in mijn jeugd dat gesloten moet worden omdat ik er ook veel pijn en verdriet heb gehad. Maar ik ga de sfeer en de babbels en vooral de mensen die ik dagelijks zag en die me dagelijks deden lachen ongelofelijk hard missen. Ook al is het helemaal niet zoals ik gewild had, toch verlaat ik deze plek met een lach, het woord ‘opgeven’ staat namelijk niet in mijn woordenboek dus voor mij is deze zoektocht naar mijn oude leven nog niet gedaan. Op een dag hoop ik weer te stappen, en dan zal ik iedereen die me zegt dat dat een utopie was, een poepie laten ruiken!
Heb jij een woord om uit te leggen tegen je familie hoe het voelt om een beperking te hebben? Of was er soms iemand tijdens jouw verblijf in de revalidatie die jou inspireerde en je zo stappen vooruit hielp? Laat het mij weten en vertel het ook tegen anderen die deze blog lezen!
Sien 18 november 2015
Hey Charlotte!
Eerst en vooral: tof dat jij ook mee blogt!
Ik vind dat je de wirwar in je hoofd heel mooi beschreven hebt. Ik herken die ups en downs heel erg: het ene moment denk ik dat niets mij klein kan krijgen en ik wel eens zal bewijzen aan iedereen dat je perfect normaal kunt leven in mijn situatie en het andere moment kan ik zo diep in de put zitten dat ik me afvraag if ik dit leven nog de moeite waard vind Ik denk dat eenzaamheid dan inderdaad het woord is dat het dichtst komt bij hoe ik me voel. En dan niet omdat ik alleen ben, want net als jij heb ik heel wat vrienden en familie die me steunen. Maar eenzaam omdat niemand echt weet hoe het voelt om in jouw schoenen te staan. Daarom zijn de vriendschappen die je met lotgenoten opbouwt denk ik ook zo waardevol, omdat die toch al net wat meer begrijpen wat je doormaakt. Al is dat nog altijd relatief, want geen twee situaties zijn echt gelijk natuurlijk.
Ik zie je nog altijd toekomen, die eerste keer in de ergo op k7, en hoe de tranen van je wangen rolden… Iedereen wou toen alleen maar zeggen dat de eerste weken de ergste zijn, dat het wel beter zal worden, enz. … Maar op dat moment heb je daar natuurlijk weinig boodschap aan. Jij hebt echt zo hard gewerkt en gevochten al die maanden, petje af! Je bent een sterke madam Charlotte! Ik herken ook zo hard de zin ‘hoe sterk ik me houd maar hoe zwak ik me soms voel’… En ik weet hoe eenzaam je je soms kunt voelen als iedereen er altijd maar vanuit gaat dat je sterk bent en je jezelf er wel doorslaat. Maar zelfs sterke madammen hebben het eens moeilijk hoor, het is ook niet niks waar je voor staat en wat je meegemaakt hebt. Ik hoop dat je toch genoeg mensen rond je hebt bij wie je ook die kant eens kunt laten zien, want dat is echt belangrijk.
Mooi dat je dit met iedereen wou delen!
Groetjes,
Sien
Charlotte Aelbrecht 18 november 2015
Oh wauw Sien! Heel heel erg bedankt voor je lieve woorden!
Veerle 18 november 2015
Heel herkenbaar! Ik denk dat rouw de oorzaak is van de meeste emoties die ik ervaar. Ik betrap er mezelf nog regelmatig op dat ik spreek over wat ‘ik’ wil en wat ‘mijn lichaam’ niet kan. Ik zie mijn lichaam nog als iets apart, iets dat niet bij mij past want het dwingt mij om totaal anders te zijn dan ik qua karakter ben (sportief, zelfstandig, hulpvaardig naar anderen,…). Maar ik kom er wel. Met vallen en opstaan 😉
Charlotte Aelbrecht 18 november 2015
Bedankt om dat met ons te delen! Mijn lichaam doet ook nog steeds niet wat ik wil, ik hoop dat ik ooit rust vind in de strijd tussen beiden.
Iris 18 november 2015
Dank je wel om ons een blik in je hoofd te laten werpen. Het is altijd maar raden naar hoe iemand die zo veel meemaakt zich voelt en er mee om gaat. Ik vraag het me vaak af, of ik me wel genoeg kan inleven en of ik het wel allemaal goed genoeg kan begrijpen. Maar weet dat familie en vrienden misschien niet alles zo goed kunnen verstaan als lotgenoten, maar het daarom hen niet minder pijn doet . Want wie je graag ziet rouwt mee. Zit mee in je ups en downs. En voelt zich soms ook hopeloos en verloren.
Ik heb eindeloos respect voor jullie doorzettingsvermogen. Het doorzettingsvermogen van iedereen wiens leven door zo iets op zijn kop werd gezet. Volhouden!
Aelbrecht Charlotte 19 november 2015
Danku Iris! Ben blij dat mijn blog jou en anderen kan helpen om ons een beetje beter te begrijpen!
Vera 18 november 2015
Lieve Charlotte,
‘Blij’ u langs deze weg terug te vinden (dit dank zij Elke De Brouwer).
Je frustratie , woede, teleurstelling… Zijn zó herkenbaar, zij het dan bij mij op een totaal andere manier ervaren. Toch ook heel veel verdriet gekend wanneer ik mijn man verloor op 28-jarige leeftijd, ik was toen net zwanger van mijn tweede kindje. Vloeken, Wenen, krijsen, roepen, tieren, het uitroepen van totale verlatenheid… ook al had ik ook een fantastische familie én vrienden die mij opvingen. Toch sta je elke dag alleen met je ‘handicap’ en beleef je het telkens alleen.
Het is absoluut niet te vergelijken met het jouwe, en toch is er zoveel herkenning.
Na 29 jaren draag ik nog steeds dat verdriet, maar het ‘dragen’ gaat wel heel wat beter. Dus hoop ik vurig dat dit bij jou ook ooit mag gebeuren, én hoop ik dat je werkelijk nog het ‘geluk’ mag hebben om te kunnen stappen.
Enkel veel moed is nodig en dat wens ik je écht van harte toe! Xxx
Aelbrecht Charlotte 19 november 2015
Wauw Vera, bedankt om dat te delen! Moet verschrikkelijk hard geweest zijn, ik mag me gelukkig prijzen dat mijn familie en vrienden dat niet heeft moeten doorstaan want soms vergeet ik dat wel eens, dat ik blij mag zijn dat ik er nog ben, en nog vele leuke en mooie dingen mag meemaken. Het zijn hele mooie woorden, bedankt! Vele groetjes!
storms 19 november 2015
Beste Charlotte,
Ik ken je helemaal niet en toch voel ik enorm met je mee. Ik heb zelf geen handicap, alhoewel ik er enorm dicht bij sta. Mijn zoon Kobe had begin april 2015 een ongeval waarbij hij een nekwervel brak met dwarslaesi als gevolg. Niet alleen zijn wereld maar ook de onze (ouders, broer, familie, vrienden) stond stil. De periode die volgde was zwaar en al de woorden die je vermelde zijn ook ons gepasseerd, alleen is het allemaal niet te omschrijven met woorden. Kobe is een jonge, toffe, goedlachse kerel van 18 jaar die ondanks zijn handicap niets van zijn humor verloren heeft. Ik vraag me soms af waar hij de kracht vandaan haalt, het ‘lijkt’ alsof hij sterker is dan mij… Alle dagen stel ik me de vraag hoe het verder moet en ondertussen tikt de tijd ook verder. Hopelijk vindt ieder zijn eigen weg en neemt de positiviteit de bovenhand. Geluk vinden in de kleine dingen van het leven staat bovenaan het lijstje, de ene dag lukt dit al wat beter dan de andere. Ik weet dat ik niets kan veranderen aan de handicap op zich, toch probeer ik te helpen waar ik kan en ik zal er ook altijd voor hem zijn. Het is waar, je handicap op zich voel jij alleen maar weet dat je omringt wordt door mensen die ontzettend veel van je houden en ook deze mensen moeten alles een plaatsje geven en er mee leren omgaan.
Heel veel sterkte!!
Brigitte
Aelbrecht Charlotte 19 november 2015
Beste Brigitte,
eerst en vooral bedankt om dit met ons te delen! Moest jouw zoon graag eens met iemand babbelen die hem (waarschijnlijk) goed begrijpt mag hij me altijd contacteren (via facebook ‘Charlotte Aelbrecht’ ) , want ik weet perfect hoe het is om op zo’n jonge leeftijd in z’n schoenen te staan. Het is mooi om te horen dat jouw zoon, net als mij, z’n humor niet verliest. Ik snap het gevoel dat je denkt dat hij sterker is dan jou, want vaak denk ik dat mijn mama het er moeilijker mee heeft dan mij. Mijn handicap is bij mij reeds een gewoonte geworden, maar telkens als mijn mama me ziet, of ik er haar over spreek krijgt ze het moeilijk. Mijn mama denkt er meer over na, terwijl ik er meer mee kan doen, ik krijg veel complimenten over de manier waar ik er mee omga, ik zie er de voordelen van in, terwijl mijn mama dat vaak niet kan. Het leven heeft nog zoveel te bieden voor ons, en door dit trauma zie je vaker de mooie kanten van alles. De tijd tikt inderdaad verder, dus wij moeten ook verder! Alles valt wel in z’n plooi, als je het genoeg tijd kan geven. Veel sterkte en moed voor jullie allen. X
Brigitte 16 januari 2016
Dankjewel voor je reactie, je sterke woorden…
Het zal nog veel tijd nodig hebben…Maar we maken er het beste van. Groetjes
chris de craene 19 december 2015
Hallo Charlotte
Mooie blog over het onderweg zijn naar een ander leven : geen nieuw, want je bent op wielen dezelfde Charlotte als vroeger, ondanks dat sommigen daar anders over denken ….
Ben blij dat jullie veel steun hebben aan verhalen van ons als ervaringsdeskundigen, daarom doe ik het
Bijna alles is mogelijk op wielen !! Rol erdoor
Chris
Wietse 15 december 2016
He, ik
Zie dat dit bericht al wat ouder is , maar het is en blijft zo herkenbaar . Als ik nadenk wat mij tijdens de revalidatie inspireerde was dat een mede mens op wielen 🙂 me zei : ” het is belangrijk dat je niet blijft hangen in de idee dat je he leven van voor het ongeluk terug kan
Krijgen , het is een ander leven geworden .. maar daarom niet per definitie een
Slechter .. ” en het recht op vijf minuten balen per dag 🙂 dank voor je eerlijk verhaal
Ronaldpex 12 april 2017
мировой ресурс http://pogoda5day.ru/pogoda-v-arzamase/
Pim 1 augustus 2018
Dankjewel voor je bericht over het revalideren na een ongeval. Ik vind het goed beschreven dat je het moeilijk vind het juiste woord te vinden om de gevoelens te beschrijven die bij een revalidatie komen kijken. Je hebt gelijk dat rouw het gevoel nabij komt. Ik hoor van meerdere mensen over dit verschijnsel.