Tijd vliegt. En Kristien vliegt mee. Reken voor haar standaard een academisch kwartiertje later. Zelfs met een horloge lukt het haar nog steeds niet om de tijd juist in te schatten, om de minuten niet langer te maken dan ze zijn. Bert was ook zo. Nooit op tijd, iedereen kende hem zo. Tot de dag, de enige dag, waarop hij op tijd klaarstond om te vertrekken achterop de motor bij een vriend. Het was hem niet gegund om op tijd aan te komen…
Als hij nu 5 minuten te laat was vertrokken (zoals altijd) dan had hij misschien geen accident gehad. Een Niet Aangeboren Hersenletsel houdt hij er aan over. De gevolgen: zich niet meer goed kunnen concentreren en een letsel aan de linkerkant van zijn lichaam. Zijn arm en been willen niet meer goed mee. Alles gaat dus trager.
Begeleiden tegen de klok
Op een dag moesten we samen de trein nemen en ik was zijn begeleidster. Ik moest de trein echt halen, want ik ging anders een andere trein missen en zo misschien mijn vliegtuig. Hij had alle tijd, nog even naar de wc etc. Dan begon de wandeling naar het station: doorstappen! Uitgeput haalden we de trein nipt. Bert was helemaal kapot. We hadden de trein gehaald, maar ten koste van wat? Zijn been dat nog meer pijn deed, een slecht humeur en ontevredenheid over mijn manier van begeleiden.
Net zoals toen ik met Steven naar een dansvoorstelling ging in Antwerpen. We moesten om 19u in Antwerpen geraken vanuit Gent. Op voorhand had ik bedacht om goed op tijd te vertrekken, zeker om 17u. Maar ook hier weer: nog even dit doen, nog even die brief afgeven, snel nog langs daar. De tijd laat niet op zich wachten en om pas om 18u15 waren we vertrokken. Veel stress, gezweet, vloeken in de file.
Steven daarentegen zat er ontspannen bij: “Maakt niet uit als we het niet redden, dan gaan we toch gewoon iets drinken?”. Vroeger vloog hij ook alle kanten op, maar nu niet meer. Hij rolt nu alle kanten op, in zijn rolstoel, maar dat gaat niet zo vlot als toen hij nog kon lopen. Toch straalt hij rust uit, het maakt niet meer uit. Hij heeft het gevecht met de tijd opgegeven, aanvaardt het, laat het zo zijn. Eén ding tegelijk. Het was zo mooi om te merken.
Heb jij ook het gevoel dat er altijd iets moet gebeuren voordat je niet meer gehaast rondvliegt? Voordat je kan genieten van de kleine, mooie dingen?
irene 25 juli 2015
Mooi geschreven, ik vind dat je inderdaad moet genieten van de kleine momenten. Ik heb daar ook een artikel over geschreven een paar dagen geleden.
Lees maar als je het leuk vind: http://irenelouise.blogspot.com.tr/2015/07/de-tijd-gaat-snel-geniet-van-de-kleine.html
Laura - Dagelijkse hap 25 juli 2015
Tijd doet heftige dingen met je. Ik hoorde gisteren dat het broertje van een oud klasgenoot van mij zelfmoord gepleegd heeft…. ik kende hem niet goed, maar dan ga je opeens toch anders tegen dingen aan kijken…
Kristien 5 augustus 2015
Bedankt voor de reacties!
Ja als er iemand zoiets doet en nog zo jong is ook, dan schrik je wel even he!
Ik vlieg zelf zowat door mijn leven, probeer er echt op te letten maar is zo moeilijk om met tijd om te gaan. Hoop altijd dat er meer uren kn een dag zijn 😉 heeft er iemand nog tips voor mij? 🙂 xx
Lien 7 augustus 2015
Tijd is door mens uitgevonden en ‘bestaat’ uiteindelijk niet echt 😉