Na een bijna-doodervaring herevalueer je heel je leven. Hierdoor kom je onvermijdelijk terug op de beste momenten in je leven, maar ook op die momenten die je je liever niet herinnert. Ruzies die je had, eigen gedrag dat te wensen overliet, gemiste opportuniteiten die je leven hadden kunnen veranderen, alles passeert de revue.
Hoewel zo een ervaring je forceert om terug te kijken naar het verleden kan de tijd die erna komt, zoals revalidatie, je juist forceren om naar de toekomst te kijken. Wanneer je je zelf tussen deze twee vuren bevindt ligt de keuze waarop je je gaat concentreren volledig bij jezelf. Ik koos te focussen op de toekomst maar niet zonder de ergste en beste momenten uit mijn vorige leven met me mee te nemen.
Het is vreemd hoe je perspectief op alles kan veranderen en hoe oude gebeurtenissen kunnen worden geïnterpreteerd op een compleet nieuwe manier. De goede én de slechte oude herinneringen krijgen een nieuwe betekenis. Ze transformeren naar waardevolle ankers in het verleden of naar pijnlijke waarschuwingen die je helpen de juiste beslissingen te nemen in het nu.
Na mijn bijna-doodervaring werd me heel snel duidelijk wat of, beter gezegd, wie er het belangrijkste is in mijn leven. Het werd me ook duidelijk welke grote fouten ik had gemaakt in het verleden. Fouten die ik tot op heden nog steeds goed probeer te maken of waar ik voor op pas om ze niet opnieuw te maken. Ik nam mijn verleden mee als leidraad voor de toekomst tijdens die cruciale periode waarin je jezelf moet heruitvinden tijdens je revalidatie.
Op die manier heeft de bijna-doodervaring die ik had mij een klare kijk op mezelf gegeven en op waar ik naartoe wil. Zo’n kristalheldere kijk had ik, denk ik, anders nooit kunnen bekomen. Dat dan nog op een moment waarop ik zelf door het bos de bomen niet meer zag. Het is niet altijd gemakkelijk om positief te zijn over de moeilijke zaken die je meemaakt, maar het kan de moeite waard zijn toch te blijven zoeken naar die paar positieve dingen die je eruit kan halen. Ik ben op een bepaalde manier dan ook dankbaar voor wat er op 22 mei 2014 gebeurd is.
Steven Claeys
Anne-Marie 22 augustus 2020
Inderdaad.. een klap ‘in the face’ leidt vaak tot een weken-maanden-jaren-proces van verwerking, acceptatie, analyse, conclusie, twijfel, …
Het ‘einde’ voor ogen in je gezicht gesmeten krijgen is bijzonder heftig.
En nadien dan dus een soort van ‘rewind’ : wat, waar, hoe, wie wat… opnieuw analyse, twijfel, conclusie, en finaal, uiteindelijk, een beslissing.
Wat doe ik met met mijn leven.
Sterk, Steven, hoe jij het leven met beide handen vastpakt.
En groot gelijk.
Iedereen die rotzooi over zich heen krijgt zou de kracht moeten vinden om te focussen op wat wel nog kan .
Want in ieder miserabel verhaal schuilt een nieuwe wereld.
Ik bewonder je.
Steven Claeys 27 augustus 2020
<3
dominique filliers-delbecque 22 augustus 2020
Amai Steven,
je verhaalt hier ea die ik absoluut begrijp en toch raakt het me heel diep. In zekere zin ervaar ik dit ook. Zeker heeft die verborgen positiviteit me geholpen verder te gaan. Evenwel heb ik na ons accident na andere tegenslagen te verduren gekregen. Niet dat ik om medelijden vraag, maar ik ervaar teveel dat de rekker te ver is uitgerokken en zijn veerkracht voor een stuk verloren is.
Toch wil ik niet opgeven en blijf zoeken naar die dagelijkse, noodzakelijke positieve energie..
Een feit is dat ‘relativeren’ een meer dan dagelijks gegeven is. Ik antwoord meestal na een verhaal van mensen: ja, een luxe-probleem.
Niet? en dat stemt hen meestal tot nadenken. Voor de ene persoon al langer dan de andere.
Alvast vele grtjs na een veel te lange periode van zwijgen.
Dominique
Steven Claeys 27 augustus 2020
Dankjewel voor je reactie Dominique. Het maakt de slechte momenten net iets beter wetende dat je niet alleen bent in je gevecht…
groetjes!