Zelf kansen creëren

Wie mijn vorige blogposts heeft gelezen, weet dat ik graag zelfstandig en onafhankelijk ben, ook al moet ik leven met een beperking. Ik beschouw ‘denken vanuit mogelijkheden’ ondertussen als een sterkte van mezelf. Dat is niet altijd zo geweest…

Ondanks mijn Cerebrale Parese waardoor ik me verplaats in een elektronische rolstoel, ondanks dat ik soms wat chaotisch ben en ondanks dat ik mijn rechterarm niet zo vlot kan gebruiken, leid ik toch een vrij normaal leven. En dat komt grotendeels omdat ik heb leren denken vanuit mijn mogelijkheden en niet vanuit mijn beperking. Zinnen zoals: “Het is niet mogelijk omdat ik in een rolstoel zit.” of “Ik kan het niet omdat ik een beperking heb” zijn verleden tijd.

Op stap met een beperking

Niet dat ik een eersteklas fuifbeest ben, maar ik hou ervan om eens lekker uit eten te gaan of om iets te gaan drinken met vrienden. Een concertje of een festival, dat pik ik ook graag mee. Zo ging ik bijvoorbeeld samen met mijn vriend Patrick naar Dessel, naar een optreden van de afscheidstournee van ACDC. Dat was een geweldige avond! Als ik eraan terugdenk, geniet ik met een glimlach na. Wat een geweldige show, wat een sfeer!

Een tijd geleden ging ik samen met m’n vriend Patrick naar Marktrock. Wat een prachtig programma hadden de organisatoren in petto: Billie Leyers, De Fixkes,  Slongs Dievanongs en Soulsister. We genoten en zongen volop mee. We dansten zelf in de regen! Wat een gevoel! Het was schitterend.

Niet alleen feesten

Het leven is meer dan enkel uitgaan, natuurlijk. Toen ik vorig jaar al surfend op het net de opleiding ‘dierenasielmedewerker’ zag voorbij komen, voelde ik me meteen aangesproken. Maar ik twijfelde ook. De zinnen die ik nu niet meer gebruik, rolden toen meteen als excuus over mijn lippen. M’n vriend reageerde meteen: “Als je het echt wil, moet je het doen hoor!”. En met een glimlach voegde hij eraan toe: “Haast je maar of ik schrijf jou in!”. En geloof me, ik achtte mijn vriend ertoe in staat!

Ondanks zijn grote aanmoediging, twijfelde ik nog en dacht: “Hoe ga ik dat in Godsnaam doen?”. Maar diep vanbinnen wist ik dat ik niet wou opgeven. Ik hou van honden, en die opleiding volgen zou de omgang met mijn eigen honden en mijn vrijwilligerswerk bij Hachiko vzw ten goede komen. Dus uiteindelijk besloot ik… om er volledig voor te gaan! Maar hoe? Ik had wel al hulp voor m’n basisverzorging (lees: mijn persoonlijke verzorging en hulp in de woning), maar professionele ondersteuning buitenshuis heb ik amper…. Een PAB budget is me (nog steeds niet) gegund.

Van idee naar werkelijkheid

Op een dag kwam Karine, mijn huishoudhulp, op het idee om vrijwilligers in te schakelen. Dat wilden mijn vriend en ik een kans geven. Ik lanceerde een oproep op Facebook en in de krant om vrijwilligers te vinden. Met succes, want enkele weken later kwamen er al 12  mensen op kennismakingsgesprek. Ik vertelde over mijn interesses, wat ik verwachtte, hoe ik in het leven sta en wat ik wou bereiken. Anderzijds polste ik ook naar hun verwachtingen. Hoe zagen zij het vrijwilligerswerk? Welke taken wilden en konden zij opnemen? Welke dagen konden zij zich vrijmaken? Waar liggen hun interesses? En bovenal: was er een ‘klik’?

Het resultaat? De wereld binnen bereik!

Samen met 9 sociaal voelende mensen die me graag wilden helpen, een goed gevoel voor humor hebben, een hart voor dieren hebben en niet (te) betuttelend zijn tegenover mij en mijn leven, ontdekte ik de afgelopen twee jaar de wereld. Mijn vriend en ik houden van mensen die onze zelfstandigheid respecteren. Ik ben Pierre en zijn vrouw Carmen, mijn beste vriend en zijn vriendin Katja, mijn klasgenoot Sarah en haar man Sebastien, Grietje, Freddy en Andro ongelofelijk dankbaar voor de kansen die zij mij hebben gegeven, voor hun engagement, hun hulp en hun vriendschap.

Ondertussen ben ik  verhuisd naar Kortrijk. Ik ben de uitdaging om zelfstandig te wonen en te leven aangegaan. Ik woon niet langer in een aangepaste woning van het VAPH, maar in mijn aangepaste stekje. Alle nodige aanpassingen die ik nodig heb, zijn heel goed geïntegreerd in de woning. Het is erg huiselijk en gezellig – geen evidentie! Ondanks de aanpassingen geeft het huis me geen ziekenhuisgevoel. Het is een project waar ik drie jaar naartoe heb geleefd. Om dit project te kunnen waarmaken, ben ik opnieuw op zoek gegaan naar vrijwilligers die me wilden helpen bij de uitdagingen die de nieuwe stap in mijn leven met zich meebrengt. Ik leerde ondertussen Ludwig, Filip, Carl en Cindy kennen. Zij reageerden op mijn oproep die ik via een reporter in Het Laatste Nieuws kon plaatsen en dat leverde veel reactie op. Daar waren mijn vriend en ik natuurlijk zeer blij mee! Al die positieve respons zorgde ervoor dat ik verder kan ondanks de tekorten van de regering. Wie mijn oproepje nog wil lezen en delen via de sociale media kan het krantenartikel hier terugvinden.

Heb jij de hulp die je nodigt hebt om je dromen na te jagen? Heb je zelf hulp van vrijwilligers? Hoe heb je ze gevonden ? Heb je genoeg professionele hulp? Ben je zelf als vrijwilliger actief en wil je er over vertellen? Praat er over mee op Rolmodel.be en help anderen via jouw verhaal.

Deel onze blogs alsjeblieft!