Heel wat koppels hechten nog steeds ontzettend veel belang aan het krijgen van kinderen.
Het is vaak de volgende natuurlijke stap die na trouwen en na het kopen van vastgoed liefst zo snel mogelijk wordt gezet. Hieruit volgt dat wanneer kinderen krijgen geen evidentie blijkt te zijn omwille van eender welke reden de druk op een relatie stijgt.
Het is dan ook logisch dat in relaties waarbij een of beide partners een beperking hebben de beslissing om kinderen te nemen vaak niet voor de hand ligt.
Er zijn natuurlijk niet alleen de vraagstukken rond hoe zwanger te geraken, maar ook die rond hoe de zwangerschap zal verlopen en hoe de toekomst met zo een kleintje er uit zal zien. Wanneer beide partners in een rolstoel zitten zullen deze stappen uitgebreider besproken moeten worden en zal ook de voorbereiding intenser zijn.
Toch zie ik hier persoonlijk een voordeel in dat alleen koppels zonder beperking ook hebben : een evenwicht.
Indien beide partners fysiek en mentaal ongeveer vergelijkbaar sterk zijn zullen ze er, net zoals bij koppels zonder beperking, waarschijnlijk vanuit kunnen gaan dat de “lasten” en “plichten” op een natuurlijke wijze ongeveer evenredig verdeeld zullen kunnen worden.
Bij “interabled” koppels (koppels waarbij één partner een beperking heeft) is de kans op zo een natuurlijke, evenredige verdeling van “lasten” en “plichten” een pak kleiner.
De beperking van die ene partner zal een bron van angst zijn voor de partner zonder beperking omdat die persoon er initieel vanuit zal gaan dat alle handelingen die de beperking bemoeilijkt boven op zijn of haar takenpakket zal komen te liggen.
Die angst voor dat onevenwicht is heel moeilijk weg te nemen om verscheidene redenen. Om te beginnen vergt het al bijzonder veel moed om als partner aan te geven dat je met deze gedachte worstelt. De angst om je partner te kwetsen of grof en misschien zelfs egoïstisch over te komen is groot en waarschijnlijk ook deels terecht. Hierdoor wordt het bespreken van het probleem al in de kiem gesmoord nog voor de partner met een beperking weet dat er een is.
Ten tweede is het bespreken van dat onevenwicht een zware, vaak emotionele en geladen taak waarbij onvermijdelijk oude wonden terug zullen worden opengemaakt.
Ten derde is het bespreken van oplossingen ook niet evident omdat er in veel gevallen gesproken zal moeten worden over de bijstand van een derde persoon die al dan niet een familielid kan zijn. Dit leidt tot het laatste probleem. Ongeacht of er een derde persoon betrokken zal moeten worden zullen beide partners moeten accepteren dat er een fundamentele ongelijkheid zal blijven bestaan. Hoeveel hulpverleners of mantelzorgers de persoon met een beperking ook zullen bijstaan in de zorgen voor het kind, beide partners zullen op een verschillende manier een band creëren met het kind en zullen anders omgaan met hun zoon of dochter.
Ondanks al deze moeilijke punten is het absoluut cruciaal om over die angsten te communiceren. Enkel door open en eerlijk met elkaar te communiceren over de toekomst en de obstakels zullen beide partners een realistisch(er) beeld kunnen vormen over hoe de toekomst er nu echt uit gaat zien.
Zoals veel zaken bij een interabled koppel zal ook de beslissing om aan kinderen te beginnen moeten worden gemaakt uit liefde voor elkaar en met een middelvinger naar de maatschappij die ons allemaal een onhaalbaar ideaalbeeld voorschotelt.
S
Sien 2 juli 2020
Hey,
zelf is een kinderwens voor mij uitgesloten. Hoewel dat natuurlijk niet makkelijk is, is het wel duidelijk. Voor mij is het sowieso ‘neen’. Geen moeilijke afwegingen dus. Enkel een moeilijk acceptatieproces. Ik ken wel een aantal ‘interabled’ couples als je graag eens van gedachten wisselt met lotgenoten? Ik denk ook dat een evenwicht wel mogelijk kan zijn, zelfs als de ene een beperking heeft en de ander niet. Je kan mekaar ook aanvullen of de taken zo verdelen dat je beperking daar minder een rol in speelt. Verder denk ik ook dat je de taken in een gezin misschien kunt samennemen. Bvb ook de administratie, het huishouden, de planning, enzovoort, samen met de opvoeding van je kind. Als je in al die taken een evenwicht vindt, is het wel doenbaar denk ik. Maar een goede, duidelijke en eerlijke communicatie is daarbij ook onontbeerlijk denk ik. Ik denk in ieder geval wel dat jij als papa veel te bieden zou hebben, al zijn er praktische zaken die je niet of niet alleen kan doen. Ik ben meter en tante van een aantal kindjes en ik heb het een tijdje moeilijk gehad met het feit dat ik niet meer kon voetballen met de jongens of een baby de trap op dragen. Maar door de tijd ben ik meer en meer tot het besef gekomen dat ik dat wel compenseer op andere vlakken en er op andere vlakken wel echt ben voor hen. Misschien moeten we niet streven naar gelijkheid in de zin van dezelfde dingen kunnen doen, maar wel in een eerlijke verdeling van taken, waarbij ieder doet wat hij kan.
Groetjes
chris 2 juli 2020
Mooie verwoording Steven !
Veerle 2 juli 2020
Lijkt me inderdaad geen gemakkelijk proces. Mijn partner en ik zijn beide gehandicapt. Vooral door de zorgen van mijn eigen ziekte hebben we ervoor gekozen om kinderloos te blijven. Ik ben heel afhankelijk van mensen die mij moeten helpen en een kind opvoeden zou voor mij fysiek niet mogelijk zijn. Mijn vriend heeft een dwarslaesie en ik ben er zeker van dat als hij in een interabled koppel zou zitten, hij een heel goede papa zou kunnen zijn. Daar voel ik me soms wel eens schuldig over.
Voor mezelf heb ik er vrede mee. Meestal dan toch. Heel af en toe bekruipt me toch even het gevoel van triestheid dat ik nooit een klein mensje in mijn buik ga kunnen voelen en als ik mensen uit mijn omgeving met kindjes zie ben ik heel af en toe wel eens jaloers. Maar als ik dan een tijdje interactie met de kinderen heb en me daarna fysiek totaal uitgeput voel gaat dat gevoel meestal wel weer weg omdat ik dan opnieuw besef dat het voor mij gewoon niet een realistische optie is.
Ik hoop dat het jullie lukt om veel open en eerlijke gesprekken te hebben. Als interabled koppel is communicatie nog eens zo belangrijk als bij fysiek gezonde koppels. Als je dat kan doen, dan lijkt het mij zeker goed doenbaar om als interabled koppel voor kinderen te gaan.